Un mandilonín blancu col nome bordáu, dos coletes perllargues y un maletucu cargáu de nervios. Esa yera yo. Si respiro fondo, entá güelo la madera’l pupitre, la goma de nata y el pelo d’Ana (la mio amiga del alma). Si zarro los güeyos, entá veo’l brillu de los llibros y el furacu pal tinteru. Si me concentro, entá siento nes manos la suavidá de les fueyes. Si recuerdo’l momentu trescendental cuando la Seño Isolina me dexó escoyer un llibru del almarín máxicu, emociónome. Acababa de descubrir el significáu de la pallabra Biblioteca.
1 comentario:
Mui bonu daveres el blogue. Ánimu pa siguir p'alantre con él. Un saludu.
Publicar un comentario